Veðravæl...

Já það er ýmist í ökkla eða eyra hjá kerlunni. Annað hvort heyrist ekki í mér hér í margar vikur en svo get ég ekki þagað tvo daga í röð.

Ég hef örugglega áður tjáð mig um veðra eða veðurvæl samferðafólks míns.

Nú er vor í lofti, farfuglarnir byrjaðir að tínast inn og syngja sinn vorsöng, komið sumar samkvæmt dagatalinu, eins fyndið og það er. Snjólínan enn frekar neðarlega í fjöllunum og menn stynja og barma sér yfir því hvort það komi nú gott veður þetta sumar eða hvort við fáum enn og aftur vont sumar. 

Ég veit að það er að minnsta kosti tvennt í þessu lífi sem er garanterað - ég get ekki stjórnað veðrinu og einhvern daginn gef ég upp öndina.

Ég get ekki stjórnað veðrinu og sama hvað ég kvarta, kveina og geðvonskast, það breytist ekkert, alls ekkert. Eina sem ég uppsker er svekkelsi og leiðinlegar tilfinningar í sálinni og kroppnum.

Þá erum við komin að seinni hlutanum - þessum með að gefa upp öndina. Þar get ég mögulega haft einhver áhrif með því að hugsa um heilsuna mína, hvað ég borða, hreyfa mig reglulega og hvílast. Þar liggur stór hluti áhugasviðs míns.  Einn stærsti þátturinn þar er líka að rækta geðheilsuna og halda henni á réttri tíðni svo hún vinni með hinum þáttunum. Og það veit ég að ekki geri ég það með því að bíða í ofvæni eftir góða veðrinu og verða svo fyrir vonbrigðum eina ferðina enn.....   

Mikið þakka ég þeim degi þegar ég losnaði undan þeirri ánauð að vera þræll veðursins og taka því sem mér er boðið upp á dag hvern.  Það hefur ekkert með það að gera að ég njóti ekki veðurblíðu þegar hún býðst, alls ekkert. 

Yfir og út.